چشمم روکه بازکردم حدود ساعت9 شب بود تقریبا دوساعتی میشدکه خواب بودم اگه به من بود دوست داشتم تافرداصبح موقع مدرسه ازخواب بیدارنمیشدم

   ولی این وسط فقط من مهم نبودم باید دل همه رو به دست می اوردم

    ناسلامتی من شیطونک خونه محسوب میشدم

   وکوچکترین اخم وناراحتی ازسوی من همه روبه هم میریخت.یه نگاه به گوشیم انداختم ودیدم 5تا تماس ازدست رفته دارم که همش مربوط به رضا میشد

    ولی حتی دلم نمیخواست بهش پیام بدم وببینم چه کارم داشته یاحداقل ازنگرانی درش بیارم

برای خواندن ادامه ی این فصل به ادامه مطلب مراجعه کنید

وقتی گوشی زنگ خورد اصلا دوست نداشتم ازکیفم درش بیارم وببینم کی پشت خطه

  چون مسلماکسی نبود که باعث رضایت من باشه
ولی چاره ای جز جواب دادن نداشتم
  بابی میلی تمام
  گوشی روبرداشتم.بدون اینکه نگاهی به صفحه اش بندازم دکمه ی پاسخ روزدم وگوشی روکنارگوشم گذاشتم.